www.zdzislawasosnicka.fora.pl

Petronio

Realia - bezkonkurencyjny utwór. Zawsze wprowadza mnie w dziwny stan umysłu, takiej melancholii.

TomekG

Kolejna płyta, z której ciężko wskazać mi jeden utwór. Płyta jest bardzo spójna pomimo tego, że prezentuje różne klimaty i raczej traktuję ją jako niepodzielną całość.

Jak zwykle musi być wyjątek - "Tańcz reggae" Ciężko mi się tego na początku słuchało. W sumie po prostu nie cierpię reggae... Tekst też jest powiedzmy średni... Ale się przyzwyczaiłem i widzę w tym nawet ciekawe rzeczy. Wink

A, jeszcze za "krokodylem" nie przepadam. Mógł tam Jacek Cygan coś innego wymyślić zamiast niego. Smile

Jakbyśmy się bardzo chcieli czepiać, to jeszcze z kota branego na turystę wyszło mu branie kota naturysty, ale może nie przesadzajmy. Wink

Chociaż już spotkałem się z taki zapisem tego tekstu i to w oficjalnym wydawnictwie(nuty i chwyty). Chyba, że ja czegoś nie wiem. Smile

Ta płyta ma pewien spory plus - można ją bez problemu kupić. Wink

Natomiast do tego wznowienia można mieć chyba pewne zastrzeżenia. Nie mam porównania z winylem, ale "Sceny z życia artystek" brzmią jakby były wrzucone bez specjalnego dopasowywania ich do reszty. Dodanie utworu "O Annie" dyskusyjne. Co prawda też nie można kupić płyty z której pochodzi, ale była okazja dodać coś co na płycie nigdy się nie ukazało. Tym bardziej, że może jednak.. kiedyś... "Moja Muzyka... Wink

I mamy tu nową Sośnicką, ale to już raczej temat na osobny wątek.

StudioRytm

Najbardziej wyczekiwana płyta Sośnickiej. Długich 5 lat. Trzeba pamiętać, że ostatni album nagrała w 1979 roku, ukazał się w sprzedaży rok później. Potem boom muzyki rockowej, który odsunął wszystkie piosenkarki jej pokolenia ze szczytów popularności. Śpiewały o kwiatkach, motylkach, miłości a nowe pokolenie śpiewa zaangażowane piosenki, komentujące bieżącą sytuację społeczną i polityczną w Polsce, pokolenie buntu. Zespoły rockowe na kilka lat bezkonkurencyjnie okupują wszystkie listy przebojów. Muzyka tzw. środka właściwie nie istnieje. Muzycy w latach 1980-1981 masowo wyjeżdżają za granice na zarobek. Po kilku latach część z nich wraca do kraju z elektronicznymi instrumentami pod pachami. Przypomnę, że wówczas w kraju nie można było kupić tego rodzaju instrumentów. Grali do kotleta i wracali z kupionymi instrumentami i głowami pełnymi pomysłów.
Po malutku wykonawcy muzyki pop wracają do studiów nagraniowych i na antenę radia. Popularność zyskuje Franek Kimono i jego humorystyczne teksty, opisujące panującą rzeczywistość. Tego typu muzyka zyskuje wielu zwolenników. Rodowicz nagrywa słynną "Szparkę sekretarkę" i "Franka", czyli w wielkim jaju małe żółtko (myślę, że wielu pamięta). Odpowiedzią na te piosenki były oczywiście utwory Sośnickiej "Wiem, że jesteś lwem", no i później "Tańcz reagge".
Co do tekstów piosenek z "Realiów", to oczywisty wybór Sośnickiej. Myślę, że za pomocą Jacka Cygana chciała odbrązowić swój dotychczasowy wizerunek piosenkarki śpiewającej poważne teksty w ciężkim repertuarze. Pokazał nową twarz (nie tylko image), ale zaczęła śpiewać lżejsze teksty, nawet można określić z przymróżeniem oka. Słynny krokodyl to nawiązanie do mega popularnego australijskiego serialu "Powrót do Edenu", w którym krokodyl masakruje twarz kobiecie, potem odmieniona cudami chirurgii plastycznej staje się symbolem sexu i piękności. Podobne skojarzenia znajdziemy w "Lwie.."

Oceniając "Realia" dzisiaj, 25 lat po nagraniu tej płyty, należy pamiętać, że jest mniej lub bardziej zwierciadłem tamtej epoki i oceniając ją z perspektywy minionych lat należy o tym pamiętać.

Co do piosenki "Sceny z życia artystek" na miejscu Sośnickiej zrezygnowałbym z umieszczenia jej na albumie. Ukazała się bowiem w pierwotnej formie na LP "AlexBandu" rok wcześniej. W jej miejsce wydałbym utwór z muzyką Marka Stefankiewicza "Gdy porwie cię nostalgia".

Trzeba też pamiętać, że "Realia" powstały z udziałem tylko 5 muzyków, gdyż zabrakło pieniędzy na zaangażowanie muzyków do sekcji dętej i smyczkowej. Dlatego "Sceny.." są takie ubogie.

wielokropek

Plyta niezwykla z roznych powodow. Dlugo oczekiwana - a wiec wydawac by sie moglo, ze doszlifowana do ostaniej nitki, a tak nie jest. Bardzo ujednolicona, a prez to az nuzaca. Kazda piosenka sluchana oddzielnie jest super; sluchane po kolei z plyty raza monotonia. Wiem, ze to wina monotonnego akompaniamentu; ale aranzer tu sie nie wychylil.
Jedynym bezsprzecznym atutem jest vocal Zdzislawy. Szkoda, ze caly jej wysilek, by zrobic calkowicie spojnai ciekawa plyte - poszedl nieco na marne.
Nawet okladka jest bez polotu: ot taka sobie fotografia, ukazujaca Zdzislawe Sosnicka z reku w... kroczu. Brak wyobrazni?